تــنـهـایــے را دوســـت دارم . عـادت کـــرده ام کــــﮧ تــنـهــا با خــودم باشـــم ، دوســتــے میــگـفت عـیــب تــنـهـایــے ایــن اســت کـــﮧ عـادت مــیـکـنــے ... خــودت تـصــمـیـمــے مـے گیرے ، تــنـها بـــﮧ خــیـابان مــے روے، و بـــﮧ تــنـهـایــے قـدم میزنـے . ولــی مــن بـــﮧ خـاطر هــمـیــن حـــــــس دوســـتـش دارم . تــنـهـا کـــﮧ باشـے نگاهـــت دقــیـق تــر مــے شــود و مـــعـنـا دار ؛ چــیـزهــایــے مـے بینے کـــﮧ دیگران نــمے بینند، در خــیـابان زودتر از همـــﮧ میــفـهـمـے پایــیـز آمده و ابرها آســمـان را محـــکـم در آغــــوش کشـــیـده اند مــیـتـوانــے بے توجـــﮧ بـــﮧ اطــراف، ســاعتهــا چـشـم بـــﮧ آســـمان بــدوزے و تــولد باران را نظاره گــر باشــے. بــــراے هــمـیـن تــنـهـایـــے را دوســـت دارم زیرا تــنـهـا حســے اسـت کـــﮧ بــــﮧ مــن فــرصـت مـــی دهــد خـــودم باشـــم با خـــودم کـــﮧ تــعـارف نــدارم ! ســالهـاست بــــﮧ تــنـهـایــے عـادت کـــرده ام...
خنده ی تلخ