دیپلماسی ظریفانه و انزوای نتانیاهو

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بسیاری از مناسبات ایران با کشورهای جهان دستخوش تغییراتی بعضا جدی شد و در این میان، رابطه ایران با آمریکا و رابطه ایران و اسرائیل بیش از همه دگرگون شد؛ رابطه با آمریکا کمتر یک سال بعد قطع شد و اسرائیل نیز رژیم صهیونیستی نامیده شد تا حتی در کلام هم به عنوان یک کشور در ایران به رسمیت شناخته نشود.

مشکلات جمهوری اسلامی ایران با آمریکا و اسرائیل– هر کدام بطور مجزا - از یک طرف و هم پیمانی آمریکا و اسرائیل از طرف دیگر موجب شد تا چالش ها در این زمینه بیشتر و عمیق تر شود. اما حالا گویا مساله فرق کرده و پای سیاستی جدید در روابط بین الملل در میان است.

مشکلاتی که در هشت سال گذشته در عرصه دیپلماسی پیش آمد، در چهار سال اخیربا تشدید تنش، تحریم علیه ایران رخ نمود و با برخی سوءمدیریت ها و اختلاف ها در داخل کشور همراه شد تا کارد به استخوان اقشاری از جامعه برسد و به امید بهبود این اوضاع، در انتخابات مسیری متفاوت را انتخاب کنند.

در ست است که نتیجه انتخابات اخیر ریاست جمهوری و در ادامه راه، ابلاغ راهبرد «نرمش قهرمانانه»، نشان دهنده ایجاد مسیری تازه در سیاست خارجی کشور بودند، اما اینها کافی نبود و دولت یازدهم برای پیمودن این راه و رساندن بار به جا مانده از قبل به سر منزل مقصود باید ملزومات دیگری را نیز فراهم می کرد.

البته گام اول پیشتر یعنی از زمان اعلام نتیجه قطعی انتخابات ریاست جمهوری، با امید و نشاط بوجود آمده در جامعهبرداشته شده بود. دولت تدبیر و امید در ادامه راه، کلیدش را به قفل های اقتصادی انداخت. روحانی مسیر را درست انتخاب کرده بود. معیشت مردم در خطر بود و مشکلات اقتصادی امان می برید و این خطر افزایش شکاف های اجتماعی را بیشتر می کرد.